84. Chciałbym ich zobaczyć i dokopać im do dup za to, że nas zostawili.

Dziś inaczej - odpowiedzi na Wasze komentarze umieszczę tutaj. :)
Trochę się polubiłam z bloggerem, jednak w związku z tym, że opowiadanie jest już przy końcu, nie będę bawiła się w zamawianie szablonu na jakiś szabloniarniach ani w męczenie się z ustawieniem go. Blog wygląda jak wygląda, no trudno, zły też nie jest, więc taki pozostanie. :)
Szkoooła się zaczęła. Klasa maturalna, o zgrozo. Zobaczymy jak będzie z czasem na pisanie rozdziałów, postaram się jednak skończyć bloga przed końcem 2012 roku, a co z tego wyjdzie - zobaczymy. ;)

A.g.a. - Cierpliwość popłaca! Wszystkiego dowiesz się w swoim czasie. :) 
brzask<3 - Dziękuję bardzo za miły komentarz. :)
Poziomka - Niestety, sama też nie wiem kiedy znów opublikuję rozdział. Raz jest szybciej, raz później, zależy od weny i czasu. ^^
Nelia - E tam, nie ma co płakać. ^^ Chyba, khem. No, w każdym razie cieszę się, że aż tak Ci się podoba moja twórczość. ^^ A z tym pomaganiem, to znowu aż tak bardzo nie pomagam. ;) Nie masz za co dziękować. ^^
RashelRedfern - Dziękuję, dziękuję i jeszcze raz dziękuję. :) Twój komentarz jest bardzo miły i nawet nie wiesz, jak mnie podniósł na duchu. ^^ Powaliłaś mnie tym, że tyle razy przeczytałaś to opowiadanie... Jejku, że też Ci się chciało! Ale muszę Cię zmartwić - z każdym rozdziałem jesteśmy coraz bliżej końca. Zostało jeszcze jakieś... cóż, maksymalnie pięć rozdziałów, tak myślę. :)
Magdalena Bluebell - Dziękuję. :)
Lilly - Wkrótce się przekonasz, czy będzie happy end. ;)
Mai - Ha, zwróciłaś na to uwagę? :D No, to już wkrótce Twoje wątpliwości zostaną rozwiane. ;) 

Dzięki, Miśki, za wszystkie Wasze komentarze. Życzę miłego czytania! 

Następnego ranka, po nieprzespanej nocy Pein dość wcześnie zszedł do kuchni z nadzieją, że zastanie w niej Sumi. Gdy dostrzegł puste pomieszczenie, poczuł nieprzyjemne ukłucie w sercu.

A może jeszcze śpią?, spytał głos w jego głowie.

Usiadł przy stole i przeczesał włosy palcami, co przez ostatnich kilka godzin robił dość często. Nigdy nie czuł się tak źle, jak teraz. Zżerało go poczucie winy za smutek Sumi a rozpacz, jaką po sobie zostawiła dziewczyna po opuszczeniu gabinetu lidera, rosła z minuty na minutę. Pein nie wiedział, co  z sobą zrobić. Chodził po kuchni tam i z powrotem, próbował coś zjeść, jednak nic nie chciało mu przejść przez gardło. Czuł się zdruzgotany i osamotniony.

Gdy usłyszał na korytarzu dźwięki, wyprostował się i utkwił wzrok w drzwiach. Czuł, że zobaczy Sumi i poprosi ją, by została. Pozwoli jej nawet urodzić dziecko, byleby tylko nie odchodziła! Wiedział, że nie poradzi sobie bez niej, że Akatsuki przestanie istnieć przez jego załamanie nerwowe. Mógł ustąpić i spróbować stać się ojcem, jeśli tylko Sumi zgodzi się zostać.

Drzwi uchyliły się i wszelkie nadzieje Fuumy gdzieś uleciały. Do kuchni wszedł zaspany Hidan, a zauważywszy rudowłosego, zatrzymał się i skinął do niego głową. Nie dostrzegł nawet, w jakim stanie jest jego lider.

Jashinista szybko zrobił sobie kanapki i kawę i przysiadł się do Fuumy. Dopiero wtedy zauważył, że Fuuma jest blady i wpatruje się z uporem w drzwi, jak gdyby na coś czekał. Wziął gryza kanapki, rozsiadł się wygodniej na krześle i spytał:

- Wszystko w porządku, liderze?

Pein niemal niezauważalnie pokręcił przecząco głową. Nic nie było w porządku. Akatsuki straciło medyka i jednego z najsilniejszych, o ile nawet nie najsilniejszego, członka, a on miłość swego życia. Kretyn.

- Coś z Sumi? - spytał i dopiero wtedy przypomniał sobie ich wczorajszą rozmowę. Z prędkością światła wybiegł z pomieszczenia i otworzył drzwi do sypialni Kenshiki. Zastał pościelone łóżko, puste szafy, a na biurku leżała jedynie biała koperta.

Hidan wrócił do kuchni i popatrzył ze smutkiem, ale i ze złością na lidera. Nie wierzył, że pozwolił bliźniakom odejść. Dlaczego? Co było wystarczającym powodem, by Kenshiki mogli opuścić organizację ot tak sobie? 

- A więc to prawda - powiedział, gdy na powrót usiadł przy stole. Cały czas patrzył na zrozpaczonego lidera. Zaczął nawet zastanawiać się, co z nimi, z członkami Akatsuki, teraz będzie. - Pozwoliłeś im opuścić Akatsuki.

- Nic ci do tego - warknął Fuuma i gwałtownie odsunął się od stołu. - Moja sprawa, co robię.

- Dlaczego? 

- Nic ci do tego - powtórzył z naciskiem Pein. 

- Kenshiki byli moimi kompanami, byli w naszym zespole - zauważył Hidan. - Mamy prawo wiedzieć, co zaszło.

- Powiedzmy, że się pokłóciliśmy - odparł Fuuma, opierając się dłońmi o blat jednej z szafek. Nie chciał patrzeć Jashiniście w oczy. 

- Aż tak? - podchwycił Hidan.

- Aż tak. - Głos lidera był cichy i pełen bólu. To dało siwowłosemu do zrozumienia, że powinien przerwać rozmowę. Mógł mieć tylko nadzieję, że wszyscy dowiedzą się czegoś w niedługim czasie.

Hidan wstał od stołu i podszedł do Fuumy. Nie był pewien, co ma teraz zrobić, więc tylko poklepał go po ramieniu, i zabrawszy z sobą jedzenie i kawę, opuścił kuchnię.

Fuuma zaś zaklął pod nosem i jednym ruchem ręki strącił suszące się naczynia. Odgłos rozbijanego szkła na chwilę ukoił jego zszargane nerwy. Kopnął jeszcze rozbite talerze, po czym przy pomocy swojej techniki wrzucił wszystko do kosza na śmieci i wyszedł na korytarz. Zatrzymał się przed pokojem Sumi i już chciał nacisnąć na klamkę, jednak coś go powstrzymało. Obawiał się, że nie zniesie widoku pustej sypialni ukochanej. Bał się, że gdy nie zastanie jej śpiącej w łóżku, rozklei się. Odsunął się więc od drzwi i wrócił do swojego gabinetu, by choć spróbować zająć się czymś innym, niż rozmyślaniami.

Po dwóch godzinach, gdy Hidan znów wszedł do kuchni, zastał w niej niemal wszystkich członków organizacji, prócz lidera, Itachiego i Zetsu. Otworzywszy drzwi od razu do jego uszu uderzyła głośna dyskusja na temat bliźniaków, a właściwie tego, co się z nimi stało. Wszyscy bez trudu zorientowali się, że zniknęli, bowiem ich pokoje były całkowicie puste i zdawało się, że nikt nigdy z nich nie korzystał. Gdy dostrzegli Hidana, zwrócili swe spojrzenia w jego stronę, a Deidara spytał:

- Wiesz, że bliźniacy uciekli?

- Nie uciekli - odparł mu Jashinista, zirytowany całą tą sytuacją. - Lider pozwolił im odejść.

- Co? - spytało kilka osób chórkiem. W ich głosach można było usłyszeć zdziwienie pomieszane z oburzeniem.

- Jak to, pozwolił im odejść? - Kisame aż wstał z krzesła, tak go to zdenerwowało.

- W tym momencie wiem tyle, co i wy. - Hidan wzruszył ramionami, po czym zabrał się za przygotowywanie kolejnej kawy. - Kenshiki nie uciekli, a za zgodą lidera opuścili organizację. Sam nie wiem, jaki był tego powód.

- A gadałeś z liderem? - spytał Hoshigaki, a Jashinista skinął głową.

- Póki co nic nam nie powie. Ale z pewnością nie jest zadowolony z tego, że pozwolił swej miłości wyfrunąć z siedziby.

- Nawet się nie pożegnali - zauważył smutno Deidara, a Hidan tylko wzruszył ramionami.

- Eh, do diaska - westchnął Kisame. - Będę za nimi tęsknić.

- Może wrócą. - W głosie blondyna można było usłyszeć nutkę nadziei.

- Wątpię. 

W kuchni zapanowała grobowa cisza. Odejście bliźniaków w jakiś sposób dotknęło każdego z Akatsuki. Jedni lubili ich bardziej, inni mniej, Kakuzu i Sasori nie żywili do nich żadnych uczuć, jednak brak Sumi, tej radosnej duszy, oraz Shujiego, najlepszego na świecie medyka, już teraz dał się we znaki. Niemal wszyscy odczuli, że bliźniacy sprowadzili do organizacji życie, że bez nich już nic nie będzie takie samo. A na pewno nie lider, którego strata ta dotknęła najbardziej.

- Mam tylko nadzieję, że kiedyś jeszcze ich spotkamy - westchnął Deidara. - Chciałbym ich zobaczyć i dokopać im do dup za to, że nas zostawili.

Hidan i Kisame uśmiechnęli się pod nosem, poruszeni słowami przyjaciela. Tak, oni też by chcieli to zrobić.

- Bywa - mruknął w końcu Jashinista. - Ważne, że opuścili nas w ten sposób, a nie inaczej.

- Co masz na myśli? - spytała Konan, po raz pierwszy odzywając się w tej dyskusji. Była zła na Fuumę, że nic jej nie powiedział. Przecież byli przyjaciółmi, mogłaby mu pomóc w tym trudnym okresie!

- Mogli zginąć - odpowiedział jej Hidan, a następnie wyszedł z kuchni.

Kilka tygodni po opuszczeniu przez bliźniaków siedziby, lider w końcu odważył się odwiedzić pokój eks dziewczyny. Powoli nacisnął na klamkę, by zobaczyć puste pomieszczenie. Kolejny raz poczuł ukłucie w sercu, które towarzyszyło mu podczas wspominaniu o Sumi. Rozglądnął się po pokoju, uważnie przejechał wzrokiem po łóżku, w którym jeszcze niedawno uprawiali seks i gdzie spędzali noce na rozmawianiu o wszystkim i o niczym, popatrzył na szafę i przypomniał sobie, jak czasem Sumi zastanawiała się, co na siebie włożyć, aż w końcu dotarł do zakurzonego biurka, a jego wzrok padł na białą kopertę. Z sercem w gardle podszedł do mebla i przeczytał napis "Pein" na papierze. Drżącymi dłońmi podniósł kopertę otuloną kurzem i powoli ją otworzył. Tak jak przypuszczał i czego się obawiał, Sumi zostawiła w środku list pożegnalny.

Nim zaczął czytać, Pein usiadł na łóżku i przetarł dłońmi oczy. Już teraz łzy próbowały spłynął po jego policzku, a dławiąca gula w gardle utrudniała mu przełykanie śliny. Musiał wpierw się uspokoić, by móc cokolwiek odczytać. Litery zlewały mu się przed oczami i skakały jedna nad drugą, a to wszystko przez łzy w oczach i dudniące jak oszalałe serce.

Gdy w końcu doszedł do siebie, popatrzył na pierwsze słowo, zamknął jeszcze na chwilę oczy, po czym zagłębił się w treści listu.

"Pein...

Może to i głupie, że żegnam się z Tobą w ten sposób. Może powinnam powiedzieć wprost, co czuję, wyrzucić z siebie wszystkie emocje i błagać Cię, byś mnie kochał, jednak nie potrafię. Twoje spojrzenie było zbyt zimne, bym mogła wykrztusić choć słowo. Dlatego piszę Ci list, choć tak naprawdę nie wiem, po co, bo i nie wiem, co w nim napisać. Że zawsze będę Cię pamiętać? To głupie, bo przecież doskonale o tym wiesz. I wiem, że Ty również o mnie nie zapomnisz.

Gdy przyszłam oddać płaszcz pomyślałam, że tak naprawdę nigdy mnie nie kochałeś, że kłamałeś mi w oczy wyznając swoje uczucia. Poczułam się upokorzona, bo ja oddałam Ci całe swoje serce, całą sobą zaangażowałam się w nasz związek i byłam pewna, że zniesie on wszystko. Nawet ciążę. Przykro mi, że się pomyliłam. 

Wiem, że nigdy nie wyznałam Ci, co czuję. Na Twoje "kocham Cię" odpowiadałam uśmiechem lub inaczej, ale nigdy nie powiedziałam, że też Cię kocham. Sama nie wiem, czemu. Być może bałam się, że kiedyś Cię zranię, że to z mojej winy nasz związek się skończy, być może nie chciałam robić Ci nadziei, albo byłam po prostu głupia. Ale gdy zobaczyłam Twoje oczy, tak zimne i tak mi nieznane, zaczęłam zastanawiać się, gdzie podział się Pein, w którym się zakochałam. Co zrobił z nim ten mężczyzna, który siedzi na jego krześle za biurkiem, który pozwolił mi opuścić organizację, który mnie nie kocha. I wtedy uświadomiłam sobie, jak panicznie boję się Ciebie stracić, a jednocześnie wiedziałam, że to już koniec, że nie ma dla nas ratunku."

Pein przerwał czytanie i schował twarz w dłoniach. Każde kolejne słowo napisane przez Sumi było dla niego niczym cios poniżej pasa. Wcześniej nie przypuszczał, że był dla dziewczyny tak surowy, że tak odebrała jego zachowanie. Nie chciał, by Sumi myślała, że jej nie kochał. Kochał ją całym swoim sercem, ciałem, każdym zakończeniem nerwów, każdym włosem, oddechem. Sumi była miłością jego życia, dzięki niej był naprawdę szczęśliwy i pragnął, by o tym wiedziała. Ale co mógł teraz zrobić? Odnaleźć ją i powiedzieć, że jest w niej do szaleństwa zakochany? To by była głupota.

"Chcę tylko, żebyś wiedział, że naprawdę Cię kochałam. I choć w tym jednym momencie, w którym kazałeś mi dokonać aborcji, znienawidziłam Cię, to jednak miłość wygrała. Kocham Cię. Zawsze będę Cię kochać. Aż do śmierci.

Sumi"