Epilog

Zanim zaczniecie czytać – tych, którzy nie widzieli notki „pożegnanie”, zapraszam do jej przeczytania TUTAJ.

PODKŁAD

 

Szarość oczu mężczyzny tego dnia była niesamowicie przygnębiająca. Spojrzenie było puste, utkwione gdzieś w dal. Odbijały się w nim drzewa, które lekko kołysały się wraz z letnim wietrzykiem, oraz piękne, niebieskie niebo. Pogoda, w przeciwieństwie, do oczu właściciela, zdecydowanie nie odzwierciedlała tego, co działo się w jego sercu.

Czuł się rozdarty, a jednocześnie dziwna pustka koiła jego zszargane nerwy. To, co miało się za chwilę wydarzyć, przerażało go i uspokajało jednocześnie. Chciał mieć to za sobą, ale bał się, że po tym nie da sobie z sobą rady. W tej jednej chwili, w ciągu tych paru minut, miało nastąpić coś, co na zawsze zmieni życie jego i kilku innych osób.

Gdy kątem oka wychwycił ruch, odwrócił głowę i popatrzył na kierujących się w jego stronę mężczyzn. Szli powoli, być może nieco obawiając się, że zostaną zaatakowani przez członków Akatsuki. Gdy zatrzymali się w odległości półtora metra od nich, ubrany w tradycyjny strój Hokage Sarutobi, wyszedł przez szereg i podał szarookiemu dłoń.

- Nie spodziewałem się, że to powiem, ale miło mi ciebie znowu widzieć, Pein - odezwał się starzec i przeniósł wzrok na pozostałych członków Brzasku. Zatrzymał spojrzenie na Itachim, który również się w niego wpatrywał.

Sarutobi dostrzegł zmęczenie Uchihy oraz jego złe samopoczucie. Był blady, miał podkrążone oczy i włosy w lekkim nieładzie. Poza tym spojrzenie jego czarnych oczu było tak smutne, że nie sposób było tego nie dostrzec.

Hokage skinął do Itachiego głową, ten jednak nawet nie drgnął.

- Jesteście pewni, że chcecie to zrobić? - upewnił się Sarutobi, znów patrząc prosto na Peina.

- Tak - odparł mu chrapliwym głosem. Odchrząknął i spojrzał do tyłu. Trójka dzieci chowała się za nogami Hidana.

Hokage ukucnął i z czułością popatrzył na czterolatków. Byli uderzająco podobni do rodziców.

- Przywitajcie się z tym panem - nakazał im Jashinista i pchnął trójkę lekko w przód. Dzieci, z Yujim na czele, niepewnie podeszły do starca.

- Dzień dobry - powiedział sympatycznie Sarutobi i wyciągnął ku dziewczynce dłoń. - Nazywam się Hiruzen Sarutobi.

- Yumi.

- Yuji - przedstawił się później chłopiec.

- I Takuji.

- Co my tutaj robimy? - spytała Yumi i utkwiła zmartwiony wzrok w Hidanie. Ten nie chciał jej jednak odpowiadać.

- Teraz tutaj będzie wasz dom - odparł Pein.

Czterolatki zareagowali tak samo - nie zapanowali nad uchylającymi się ustami i automatycznie złapali się za ręce. To, co właśnie usłyszeli, było dla nich szokiem. Przez dwa tygodnie, które spędzili w siedzibie Akatsuki, zdążyli przywiązać się do niektórych członków, a teraz mieli się z nimi rozstać? Z kolejnymi osobami, które polubili?

- Dlaczego? - spytała Yumi. - Dlaczego nas nie chcecie?

- To nie tak, że was nie chcemy. - Pein ukucnął przed dziewczynką, a ta do niego podeszła i wtuliła się w muskularne ramiona ojca, o czym oczywiście nie wiedziała. Fuuma przygarnął jej drobne ciało do siebie i zamknął oczy, walcząc z emocjami. - Tutaj po prostu będzie wam lepiej, niż z nami.

- Nieprawda. - Głos Yumi stał się płaczliwy. - Wpierw zostawiła nas mama, wujek, dziadkowie i pradziadkowie, a teraz zostawiacie nas wy - powiedziała z wyrzutem i mocniej ścisnęła rękę mężczyzny.

- Wasza mama na pewno chciałaby, żebyście się tutaj wychowywali - odezwał się Itachi i podszedł do dzieci. Trojaczki jak zwykle poczuły dziwny strach. Gdy kruczowłosy był w ich pobliżu, czuły się bardzo nieswojo. Jego tajemniczość i gburowatość sprawiała, że zwyczajnie się go bały. - Sama tutaj przez pewien okres mieszkała. Wasz wujek także.

- Ale my nie chcemy od was odchodzić - mruknął zasmucony Takuji. - Nie zostawiajcie nas.

Pein wziął głęboki wdech i dostrzegł, że Hokage wpatruje się w nich z ogromnym bólem. Ta scena była dla wszystkich bardzo wzruszająca.

- Przepraszam - szepnął Fuuma i pocałował córkę w głowę.

Yumi zrozumiała, że ich prośby nic nie zmienią. Skinęła lekko głową i raz jeszcze wtuliła się w ojca. Po chwili dołączyli do niej również Yuji i Takuji.

Serce Peina pękało z żalu, gdy ich tulił. Pokochał swoje dzieci jak tylko je zobaczył, a miał świadomość, że nie mógł ich wychowywać. Gdyby ta trójka została z przestępcami, mogliby wyrosnąć na bardzo niebezpiecznych shinobi. Zbyt niebezpiecznych.

Trojaczki przytuliły każdego po kolei, nawet Itachiego, który tak je odrzucał. Następnie stanęły obok Sarutobiego i nie kryjąc łez, ostatni raz wpatrywały się w przyjaciół.

- Nie pozwólcie im zejść na złą drogę - przestrzegł Sarutobiego Pein. - Są zbyt silni, by mogli być przestępcami. W końcu ich rodzicami są posiadacze metsuki tenma i rinnegana.

- Wiem. - Hokage popatrzył na trojaczki, a następnie znów na Fuumę. - Czy to ostateczna decyzja? To twoje dzieci - szepnął, by trojaczki go nie usłyszały - więc nie będziemy protestować, jeśli zmienisz zdanie.

- Ostateczna.

- Rozumiem. - Sarutobi skinął lekko głową i objął spojrzeniem wszystkich członków Akatsuki. Na ich twarzach malowało się zmartwienie, a ich oczy utkwione były w czterolatkach. - Obiecuję, że zrobię wszystko co w mojej mocy, by byli porządnymi ludźmi.

- Wierzę w ciebie, Hokage. - Pein podał mu dłoń.. Wzbudził tym samym w obrońcach Konohy strach, jednak ci, zauważywszy, że ich przywódcy nic się nie dzieje, z powrotem przyjęli wyprostowane postawy.

Brzask stał w miejscu, gdy dzieci Fuumy i Kenshiki wraz z Konoszanami znikały za rogiem. Widzieli ich ociąganie, jak ich małe główki co chwila odwracają się by móc jeszcze przez chwilę popatrzeć na bliskie sobie osoby, aż w końcu zamarli, wpatrując się w pustkę przed sobą.

- Co teraz? - odezwał się Hidan, przerywając ciszę. - Co będzie z nami?

- Nie interesuje mnie to. - Pein skierował się w stronę, z której przybyli. - Akatsuki właśnie przestało istnieć.

 

Dziękuję raz jeszcze i zapraszam na waikyoku.