Pożegnanie

Ociągam się ze wstawieniem epilogu, ojjj ociągam. Zdaję sobie sprawę, że wraz z ostatnim rozdziałem, to będzie definitywny koniec tej historii. Wielkimi krokami nadchodzi moment, w którym trzeba będzie pożegnać się z bliźniakami, a sama chyba nie jestem na to jeszcze gotowa.

Uważam Kenshiki za moje najlepsze dzieło. Najbardziej się do niego przywiązałam, to o bliźniakach myślałam non stop, zastanawiałam się, co jeszcze mogę napisać, jaką akcję wymyślić. I ciągle na coś wpadałam. Nowe pomysły waliły drzwiami i oknami a ja je akceptowałam, ale w końcu powiedziałam sobie: dość. To opowiadanie też kiedyś musi się skończyć. I oto nadszedł ten czas, Misie. :)

Nie chcę wstawiać tej ckliwej notki w epilogu, żeby nie popsuć Wam wrażenia. Dlatego wszystko, o czym chciałabym napisać na koniec tego opowiadania, napiszę tutaj.

Przede wszystkim dziękuję Wam za obecność. Są osoby, które czytają wszystkie moje opowiadania i szczerze mówiąc, podziwiam je. Jednocześnie biję pokłony, bo niesamowicie mnie motywujecie do dalszego pisania. Oczywiście, nie tylko stali czytelnicy, ale w ogóle, wszyscy. Wasza obecność zawsze podnosiła mnie na duchu i sprawiała, że chciałam napisać coś nowego, żeby Was, tak tak, WAS, nie zawieźć. Bo to Wy jesteście dla mnie najważniejsi, to dla Was tworzę, to dzięki Wam piszę. Gdyby Was nie było, pewnie poddałabym się już na Kushinie, w połowie tamtego opowiadania. Ale komentarze, które zostawiacie naprawdę motywują. I domyślam się, że czasem nie chciało Wam się pisać tych kilku słów, sama też tak miałam, ale naprawdę nie macie pojęcia, jak one potrafią człowieka uwznioślić. :)

Dziękuję, bardzo, bardzo Wam dziękuję. Za to, że trwaliście, za pochwały, za krytykę, za obecność.

Nie wiem, co napisać. Jestem wzruszona i mam wrażenie, że jakaś część mojego życia się kończy. Tak się wciągnęłam w opowiadanie o bliźniakach, że stali się oni moimi przyjaciółmi, którzy teraz nie żyją, o których nigdy więcej nic nie napiszę. Chce mi się płakać i śmiać jednocześnie. Jestem smutna i dumna, bo skończyłam to najdłuższe w mojej karierze opowiadanie. 87 rozdziałów, niesamowicie dużo, przynajmniej dla mnie. I co najpiękniejsze, nie znużyło Was to. :) 

Wypinam pierś z dumy, bo nie wszyscy kończą internetowe opowieści. A ja się do tego grona zaliczam. Choć muszę przyznać, że nie było łatwo. Wpierw porzuciłam Was, gdy mój kolega przeżywał załamanie. Potem, całkiem niedawno, gdy to ja coś takiego przeżywałam. A jednak wracałam, bo pokochałam bliźniaków, a przede wszystkim, pokochałam Was. A ukochanych osób się nie zawodzi.

Raz jeszcze serdecznie Wam dziękuję. Nie wiem, co dalej pisać, więc zostawiam to tak, jak jest. Za kilka dni, gdy wreszcie się w sobie zbiorę, opublikuję epilog i się z Wami pożegnam, przynajmniej na tym blogu.

Zainteresowanych moją twórczością zapraszam na waikyoku, mój czwarty blog, który również przeżywał mały kryzys, ale ja, jako honorowa osoba, skończę go jak należy. :)

Ostatni raz dziś Wam dziękuję, Dziubaski. Dziękuję, bardzo dziękuję! Jesteście Wielcy!