85. Błagam, żyj.

Pięć lat później

Hidan i Kakuzu stanęli przed drzwiami prowadzącymi do gabinetu Peina. Obaj byli mocno zdenerwowani i błądzili wzrokiem po tak dobrze znanych sobie ścianach siedziby. Gdy lider pozwolił na wejście do pomieszczenia, dopiero po chwili zareagowali na jego rozkaz.

Fuuma wyraźnie się postarzał odkąd rodzeństwo Kenshiki opuściło Brzask. Na twarzy zaczęły pojawiać mu się pierwsze zmarszczki i bynajmniej nie były one spowodowane wiekiem, lecz nerwami i smutkiem, które od pięciu lat codziennie odczuwał. Jego gęste, rude włosy przerzedziły się, mocno schudł, a członków jego organizacji uderzało zmęczone spojrzenie jego stalowych oczu.

 - Wykonaliście misję?

Hidan i Kakuzu skinęli głowami. Oni również się zmienili. Każdemu brakowało śmiechu Sumi i medycznej opieki Shujiego. Brzask był słabszy fizycznie, gdyż nie miał kto ich leczyć, a przez to i psychicznie, bo zdawali sobie sprawę ze swego osłabienia. Nerwy wyraźnie wszystkich postarzyły i ostudziły entuzjazm, z jakim Hidan, Deidara, Tobi i Kisame podchodzili do każdej misji. Od odejścia bliźniaków wszystko się zmieniło.

- W takim razie możecie wyjść.

          Jashinista spojrzał na kompana, a później na lidera. Ten od razu dostrzegł, że coś było nie tak. Hidan nie był tak zmartwiony odkąd... właśnie, odkąd Sumi opuściła siedzibę.

          - Słucham - rozkazał, prostując się na krześle.

- Wioska bliźniaków została zaatakowana - odezwał się Kakuzu, który zachował spokój. Hidan spuścił wzrok, by nie patrzeć na szok wymalowany na twarzy Fuumy. 

          - Kenshikich? Ich wioska?

Kakuzu skinął głową. Lider natomiast zaniemówił. Nie chciał o nic więcej pytać bo bał się, co może usłyszeć.

- I? - wydusił z siebie wreszcie, opierając łokcie o biurko. 

- To była masakra - odpowiedział Hidan.

          - Podobno nikt nie ocalał - dodał Kakuzu.

Pein uchylił lekko usta i zamarł w bezruchu. Setki wspomnień związane z Sumi przeleciało mu przed oczami, zmiażdżyło jego serce i utrudniło oddychanie. Nie opanował nawet łez, które cisnęły mu się do oczu. Hidan i Kakuzu nie zdziwili się płaczem lidera.

Jashinista sam, gdy tylko się o tym dowiedział, rozpłakał się a potem wpadł w wściekłość. Mimo, iż nie widzieli się z nimi już pięć lat, wciąż całymi swoimi sercami mocno ich kochali.

- Podobno? - spytał po chwili Pein i otarł policzki. - Podobno?

Mężczyźni skinęli głowami. Nie mieli stuprocentowej pewności, ale wszędzie o tym mówiono.

- Idziemy tam - rozkazał rudowłosy i gwałtownie się podniósł, przewracając przy tym krzesło. - Musimy to sprawdzić! - krzyknął do zdziwionej jego zachowaniem dwójki i wybiegł na korytarz. 

Hidan i Kakuzu wyszli za nim przed siedzibę i zatrzymali się, tak samo jak lider. Był roztrzęsiony: chodził w kółko, trzymał się za głowę i głośno przeklinał. A co, jeśli oni rzeczywiście nie żyją?, pytał się w myślach. Jeśli Sumi...

- Złapcie się mnie - rozkazał partnerom i do nich podszedł. W momencie, w którym dotknęli jego ramienia, cała trójka zniknęła w białym dymie.

PODKŁAD 

Brązowowłosa dziewczyna wpatrywała się w widok przed sobą oczami przepełnionymi łzami. Jej usta drgały z szoku i strachu, dłonie kurczowo zacisnęły się na małych rączkach i nie docierały do niej prośby dzieci, by je puściła. Patrzyła jak zahipnotyzowana na ruinę, która pozostała z jej wioski. Krążyła wzrokiem po spalonych i połamanych domach, po ciałach wystających spod desek, po martwych twarzach znajomych, ciotek, wujków i czuła, jak przepełnia ją ból i paraliżujący strach. Trzy małe istotki znajdujące się obok niej również z przerażeniem oglądały widok przed sobą i co rusz pociągały mamę za ubranie i pytały, co się stało, co z wujkiem i dziadkami. Dziewczyna nie potrafiła im jednak odpowiedzieć. Upadła na kolana, porażona stratą i świadomością, że pod tymi deskami znajduje się jej brat, jej rodzice i kochani dziadkowie. 

Szatynka przez długi czas się nie poruszała. Przestała pilnować swoich dzieci, które wtuliły się w siebie i skuliły przy jej boku, niczego nie rejestrowała. Widziała tylko uśmiechnięte twarze bliskich i odczuwała piekielny ból. Dopiero wtedy, gdy mały chłopiec dźgnął ją palcem i powiedział, że się boi, przytuliła trójkę do siebie, wstała i razem z nimi poszła w stronę swojego domu. 

Stanęła przed ruiną i jak przez mgłę się jej przyglądnęła. Wszystko było zawalone a spod desek wystawała ubrana w ciemne dżinsy noga. W spodnie Shujiego.

- Błagam - szepnęła i zaczęła głębiej oddychać. Strach zaczął ją dusić, trzęsła się jak osika i prawie nic nie widziała przez łzy. - Błagam, żyj - jęknęła, gdy chwyciła za przygniatającą chłopaka deskę. Jej dzieci usiadły gdzieś z boku i wtuliły się w siebie.

Sumi odrzuciła drewno i padła na kolana, wyjąc z bólu. Cały czas powtarzała słowo "nie" i tuliła zimną już dłoń brata do swojego policzka. Rozpacz, jaka ją ogarnęła, była nie do opisania. Modliła się, by to nie była prawda, by to wszystko okazało się tylko złym snem, ale mara uparcie nie znikała. Czuła chłód bijący od Shujiego i widziała kunai wbity prosto w jego bladą, zakrwawioną twarz oraz szeroko otwarte, puste oczy. W przypływie paniki rozpaczliwie zaczęła przeszukiwać swój dom. Znalazła matkę, ojca i w końcu dziadków. Siedzieli jak zawsze w swoich fotelach. Wszyscy byli martwi.

Do trójki czterolatków nie docierało to, co się stało. Schowali główki w kolanach, wystraszeni widokiem wujka i zachowaniem mamy. Dopiero, gdy ta zaczęła głośno krzyczeć i płakać, popatrzyli na nią i również się rozpłakali. Jeszcze nigdy nie byli tak przerażeni.

- Mamusiu, co się stało? - spytała brązowowłosa dziewczynka, podchodząc do rozhisteryzowanej Sumi. Chciała potrząsnąć ją za ramię, jednak powietrze wokół kobiety parzyło. Dziewczynka odskoczyła od niej i zaczęła płakać z bólu. Jej mała dłoń była mocno czerwona.

- Yumi? - spytała dwójka chłopców i podeszli do szatynki. Odciągnęli ją od mamy, wokół której temperatura robiła się coraz wyższa i widok zdawał się falować.

- Co się dzieje z mamą? - spytał Takuji, najwyższy z rodzeństwa chłopak. Miał brązowe włosy wpadające w rude i duże, zielone oczy.

- Parzy - wyjąkała Yumi.

Trojaczki z niemałym strachem patrzyli na płaczącą mamę i na zniszczoną wioskę. Byli tutaj całkiem sami, bez opieki, zdani na los. Bali się, bo gdyby ktoś chciał zrobić im krzywdę, nikt by ich nie obronił. Nawet ich silna mamusia, bo była teraz zbyt zrozpaczona. 

- Co z wujkiem? - spytała Yumi. - Czemu się nie rusza?

- Nie wiem - odparli chłopcy i znów się przytulili do siostry. 

- Ale coś złego - dodał Yuji, szarooki rudzielec.

Hidan, Kakuzu i Pein teleportowali się do rodzinnej wioski bliźniaków, jednak musieli stanąć w odległości kilku metrów od wejścia. Znajdowało się tam mnóstwo shinobi, którzy strzegli pobojowiska. Gdy dostrzegli członków Brzasku, natychmiastowo ich zaatakowali. Fuuma szybko jednak powstrzymał ich zamiary - złapał ich w powietrzu swą magnetyczną techniką, po czym odrzucił gdzieś w las, by mogli dostać się do ruiny, po której chodzili medycy i chętni do pomocy ludzie z okolicznych wiosek. Na ich widok każdy się odsuwał, nawet shinobi nie próbowali ich atakować. Widzieli, co stało się z ich znajomymi a poza tym... W oczach Brzasku kryło się coś, co dawało im pewność, że nie przyszli tutaj walczyć. Wiedzieli też, że nie przybyli tu dla rozrywki. Przyglądali się domom i czegoś lub kogoś szukali, coraz bardziej zrozpaczeni. W końcu Pein nie wytrzymał tej niepewności i utkwił wzrok w wysokim, czarnowłosym mężczyźnie.

- Ktoś przeżył? - spytał, podchodząc do niego. Brunet cofnął się w tył i skinął głową.

- Jedna osoba - odpowiedział. 

Dla trójki z Akatsuki był to ogromny cios i każdy, kto się przy nich znajdował, zauważył ból na ich twarzach. Pobladli i milczeli, nie będąc w stanie spytać, kto. 

- Czego tu szukacie? - spytał jeden z shinobi, ubrany w tradycyjny strój joninów Konohy.

- Znajomych - odpowiedział Hidan, nie kryjąc łez. Drżącą dłonią otarł policzki i rozglądnął się po pobojowisku. Nie spodziewał się aż tak strasznego widoku. Wszystko było zwęglone a smród ciał był niemal nie do wytrzymania. Próbował nie myśleć o tym, że któreś z rodzeństwa Kenshiki nie żyje. Dopiero po chwili dotarło do niego, że tak naprawdę oboje mogli zginąć.

- Kto? - Pein w końcu zadał trapiące mężczyzn pytanie. - Kto ocalał?

- Sumi Kenshiki - odparł niepewnie czarnowłosy i w szoku oglądał, jak lider Akatsuki upada na kolana i chowa twarz w dłoniach. Rozpłakał się na oczach wszystkich.

Hidan również nie panował nad emocjami. Chodził w kółko i przeklinał, raz po raz przecierając oczy. Jedynie Kakuzu stał w miejscu i panował nad sytuacją.

- Gdzie ona jest? - spytał zielonooki. 

- Co wam do niej? - warknął ten sam konoszański shinobi. - Jest w bezpiecznym miejscu, z dala od takich jak wy!

- Chcemy się z nią zobaczyć - zauważył Kakuzu. - Jesteśmy pewni, że Kenshiki nam nie odmówi.

- Znajduje się w szpitalu - dodała kobieta, shinobi Konohy. - Jej stan jest krytyczny.

            - Czy ona...

- Nie wiemy - odpowiedział Peinowi jonin, wysoki brunet. - Jest cała poparzona i nie wiadomo, czy uda się ją uratować.

Pein lekko pokręcił głową i przestał zwracać na cokolwiek uwagę. Wyobraził sobie jej twarz, jej ból i... Zamarł w bezruchu. Przypomniał sobie, że przecież Sumi miała dziecko. Ktoś zabił jego dziecko!

- Liderze? - Kakuzu położył mężczyźnie dłoń na ramieniu. Fuuma zbladł jeszcze bardziej i wyglądał tak, jakby sam miał tutaj zaraz umrzeć.

Pein nie zareagował w żaden sposób. Patrzył w punkt przed sobą i nie rejestrował tego, co mówili do niego towarzysze. Pozwolił im, by wyprowadzili go z tego miejsca i czekali, aż ten dojdzie do siebie.

- Liderze, dobrze się czujesz? - spytał Hidan, gdy nabrał na twarzy kolorów. Fuuma skinął tylko głową i spojrzał na poruszający się krzak, podobnie jak pozostała dwójka.

Wyszło stamtąd troje dzieci. Byli wystraszeni i zapłakani, a gdy zobaczyli dorosłych, zatrzymali się i uważnie na nich popatrzyli.

- Możecie nam pomóc? - spytała mała dziewczynka i utkwiła spojrzenie zielonych oczu w rudowłosym. Wciąż mocno paliła ją dłoń, więc głos drżał jej przez ból.

- Pochodzicie z tej wioski? - spytał Hidan, patrząc z podejrzliwością na dzieciaki. Mocno mu kogoś przypominały, nie wiedział jednak, kogo.

Trojaczki skinęły głowami.

- Kto jest waszą matką? - Pein ukucnął przed dziećmi i uważnie spojrzał w stalowe oczy rudowłosego chłopca. Czuł się tak, jakby widział samego siebie.

- Sumi Kenshiki - odpowiedział mu chłopiec, nie odrywając od Fuumy wzroku.

Nienawidzicie mnie, co? ;)

Brzask<3 – Tak, pisałam opowiadanie o Nagisie. Cieszę się, że tak uważasz. A książkę kiedyś chciałabym napisać, jednak uważam, że jeszcze duuuużo pracy przede mną. ;)

Sassame neechan – No, nie wiem, co Ci mogę teraz odpisać. Bo teraz pewnie jeszcze bardziej żal Ci Itachiego, bo stracił chłopaka, oraz zapewne Fuumy, co? ^^

EmiO – Jak to dobrze wiedzieć, że moje opowiadanie spełnia swoją impresywną funkcję. ^^

Nelia – Nie skończyło się dobrze. Kobieca intuicja to jednak jest niezawodna. ^^

Poziomka – Nie ma ani kwiatów, ani rodzinki. Przykro mi. :c

Chi-chan – Ojj, jak mi milusio. :) Jak już pisałam EmiO, cieszę się, że potrafię w jakiś sposób działać na odbiorców. To mi dodaje skrzydeł i chęci do pisania. :) A co do książki, to odpowiedziałam na to również Brzask<3 – chciałabym napisać książkę, ale póki co nie czuję się na siłach. Nie wiem, czy kiedykolwiek tak się stanie. ;)

Mai – Krótki? A nie wiem, może. Choć chyba długościowo był podobny do reszty rozdziałów… ^^ A jeśli nie, to przepraszam, ale albo nie mam weny, albo po prostu nic innego mi nie pasuje do dodania, co by nie popsuć atmosfery. ^^

 A.g.a. – To ja nie chcę wiedzieć, w jakim teraz jesteś stanie. Też się popłakałaś? ^^

Cantante. – Dziękuję za pochlebną opinię, kochana. ^^

Magdalena Bluebell – Szybko skończyć opowiadanie? Skarbie, męczę się z nim już prawie trzy lata, to szmat czasu! ;D Pokochałaś bliźniaków? Szalenie mi miło, w takim razie. :) I dziękuję bardzo za obecność, za miłe komentarze i za to, że mnie nie zostawiłaś, gdy miałam gorszy okres. To naprawdę wzrusza, gdy ma się stałych, wiernych czytelników. :)

 Ślę buziaki, Misie!